அமெரிக்கா அனுபவம் -2

டிரெய்ன் அடுத்த ஐந்தாவது நிமிடமே நின்றது. சரி சரி இன்னும் ஆள் ஏத்தப் போறாங்க போலன்னு நின்னுகிட்டே இருந்தேன். என்னை தவிர எல்லோரும் இறங்கிட்டாங்க. கடைசியா இறங்கின அந்த கருப்பர் லாஸ்ட் ஸ்டாப். கோயிங் பேக்குன்னு ஏதோ சொன்னாரு. எனக்கு திரும்ப ஒரே குழப்பம். இருக்காதா பின்னே? பிளைட்டுலயே இரண்டு மூணு மணி நேரம் ஆகும்னு சொன்னாங்க. இப்ப என்னடான்னா டிரய்ன்ல அஞ்சே நிமிசத்துல லாஸ்ட் ஸ்டாப்புன்னா எப்படி? சரின்னு விதி மேல பாரத்த போட்டுட்டு பெட்டிகள எடுத்துகிட்டு கீழே இறங்கினேன். அந்த கருப்பர் கிட்ட ஒண்ணும் பேசாம என் டிக்கட் காட்டினேன். அவரு பாத்துட்டு ஏதோ கேட் நம்பர் சொன்னாரு. சரீன்னு திரும்ப என் டிக்கட்ட பார்த்தா அதுல அவர் சொன்ன கேட் நம்பர் போட்டிருந்துச்சி. போர்டுல இருந்தத படிச்சு கிட்டே அந்த கேட்ட பாத்து நடைய கட்டினேன். வழில டெர்மினல் லே அவுட்டுன்னு ஒரு போர்டு பார்த்தேன். அப்பத்தான் எனக்கு ஏதோ கொஞ்சம் விளங்குச்சு.
நான் வந்து இறங்குனது ஏர்போர்ட்டுல ஒரு கான்கோர்ஸ்ல. நான் திரும்ப ஏற வேண்டிய பிளைட் இன்னோரு கான்கோர்ஸ்ல. ஆக ஒரு கான்கோர்ஸ்லேர்ந்து இன்னோரு கான்கோர்ஸுக்கு தான் இப்ப நான் டிரைய்ன வந்து இறங்கி இருக்கேன்னு. மெட்ராஸ் ஏர்போர்ட் மாதிரி இல்லாம இங்க ஏர்போட்டே ஒரு ஊரு மாதிரி. தாம்பரத்திலேர்ந்து வெஸ்ட் மாம்பலம் வர்ற எலெக்ட்ரிக் டிரெய்ன் மாதிரி ஒரு டிரெய்னல தான் நான் ஏறி வந்திருக்கேன்னு. நல்ல வேளையா இந்த டிரெய்னுக்கு தனியா ஏதும் டிக்கட் வாங்கச் சொல்லலியேன்னு ஒரு சந்தோசம்.

இந்த ஏர்போர்ட் ஒரு தனி உலகம். உள்ளேயே எல்லா கடைகளும், பாரும். என்ன சுத்தம்? அதே நேரம் மதுர சித்திர திருவிழா கூட்டம் மாதிரி கூட்டமான கூட்டம். கொஞ்ச சனம் இங்கிட்டு ஓடுது. கொஞ்ச சனம் அங்கிட்டு ஓடுது. கொஞ்ச சனம் நிம்மதியா பாருல உட்காந்து தண்ணிய போட, இன்னும் கொஞ்சம் ஏதேதோ தின்னுகிட்டு இருக்கு. சில கேட்டுகள்ல மட்டும் கூட்டம் அம்முது. ஆனாலும் எல்லாம் வரிசைல நிக்குதுக. 4 அல்லது 5 கேட்டுக்கு அடுத்து டாய்லெட். எல்லா டாய்லெட்டும் சுத்தமா பளபளக்குது. நான் போக வேண்டிய பிளைட்டுக்கு இன்னும் 2 மணி நேரம் காத்திருக்கணும். அந்த கேட்டுகிட்ட வந்தப்பறம் தான் கொஞ்சம் மூச்சி வந்தது.

டாய்லெட் போய் வந்தாச்சி. பிளைட்ல அடிச்ச சரக்குக்கு நாவெல்லாம் வரண்டு போயி, தொண்டை காந்துது. தாகம்னா தாகம் அப்படி ஒரு தாகம். சரி தண்ணி குடிக்கலாம்னு பாத்தா திரும்ப குழப்பம். அங்க இங்க அலைஞ்சி தண்ணி இருக்கிற எடம் பார்த்தாச்சு. ஆனா டம்பர் ஒண்ணும் காணோம். நம்மூர்ருல இருக்க மாதிரி டம்ளர சங்கிலி கட்டி தொங்க விட்டிருப்பாங்கன்னு பாத்தா ம்ஹீம். இல்லை. அட என்னடா இது? நம்மூரு பக்கம் காக்கா பானைல கல்லு போட்டு தண்ணி குடிச்ச மாதிரி குடிக்கலாம்னு பார்த்தாலும் பானையும் இல்லை. கல்லும் இல்ல. என்ன பண்ணுறது ஏது பண்ணுறதுன்னு புரியல.

சரி நம்மள இவ்ளோ தூரம் கொண்டு வந்த முப்பாத்தம்மா (அதாங்க எங்க குல தெய்வம்) நம்மள கை விட மாட்டான்னு சொல்லி மனச தேத்தி கிட்டு எதுத்தாப்பல இருந்த ஒரு சேருல உட்கார்ந்துட்டேன். அட இவ்ளோ சனத்துல யாருக்காச்சும் தாகம் எடுக்காமலா போயிரும். அப்ப இங்க வந்து தானே ஆகணும். அவங்க எப்படி தண்ணி குடிக்கிறாங்கன்னு பார்த்துட்டு நாமளும் அப்படியே குடிச்சிடலாம்னு காத்திருந்தேன். அஞ்சி நிமிசம், பத்து நிமிசம், பதினஞ்சு நிமிசம் ஆச்சு. யாரும் வர்றா மாதிரி தெரியல. அப்பத் தான் கொஞ்ச தூரத்துல ஒரு கோக் மிசின் பார்த்தேன். அங்க போய் பார்த்தா ஒரு கோக்கு 75 சென்ட்டுன்னு போட்டிருந்துச்சு. உடனே மனசு கணக்கு போட்டுச்சி. இன்னைக்கு தேதிக்கு டாலருக்கு 45 ரூபாய். 75 சென்ட்டுன்னா கிட்டத்தட்ட 35 ரூபாய். 35 ரூபாய்க்கு கோக் குடிக்கணுமான்னு தோணவும் திரும்ப வந்து நல்ல பிள்ளையா உட்காந்துகிட்டேன்.

அடுத்த பத்தாவது நிமிசம் கோட்டு சூட்டெல்லாம் போட்டு ஒரு வெள்ளைக்காரர் வந்தார். அவரு நேரா தண்ணி குடிக்கிற இடத்துகிட்ட போனார். அந்த மேடைய சுத்தி பிளாஸ்டிக்கல ஏதோ பட்டை மாதிரி இருந்துச்சி. அத அமுக்கினாரி. உடனே தண்ணி பீச்சி மேல் வாக்குல அடிக்க அப்படியே குனிஞ்சி தண்ணில வாய் வச்சி குடிச்சாரு. ஆகா இப்படித் தான் இந்தூருல தண்ணி குடிக்கணுமான்னு தெரிஞ்சிகிட்டு அவரு போனதும் போயி உர் உர்ருன்னு உறிஞ்சி தாகம் தீர குடிச்சேன்.
நான் மட்டும் தான் இப்படின்னு நெனச்சா அமெரிக்கா வந்து 6 மாசத்துக்கப்பறம் மப்புல ஒருத்தர் ஏர்போர்ட் டாய்லெட்டுல சிக்னல்ல மூச்சா போன கதை சொன்னதுக்கப்பறம் தான் தெரிஞ்சது, நம்மள மிஞ்சவும் ஆளுக இருக்காங்கன்னு.


அந்த கதை அடுத்து. .......